Union Theological Seminary
Sampaloc I, Dasmarinas, 4114 Cavite
Text: 2 Hari 7:3-20
Title:Ang Susi ng Katagumpayan
Aim:
Malaman ng mga taga pakinig ang kahalagahan ng pakikinig at pagkakaisa
Malaman ng mga tagapakinig ang dulot at halaga ng maayos na pagpaplano.
Malaman ng mga tagapakinig na maaring gamitin ng Panginoon ang walang kaya at walang kapangyarihan sa pagbabago ng lipunan o bansa.
Malaman ng mga tagapakinig ang pagpapahalaga sa iba kahit hindi kauri.
Introduction:
Magandang oras po sa ating lahat, sa lahat ng uri ng katagumpayan, may mga pamamaraan na kailangan upang makamit natin ang ating hinahangad. May pagsasakripisyo na kakailanganin. At hindi madali na abutin ang isang bagay…tulad na lang ng kapayapaan na ating hinahangad sa ating bansa, halos daang taon na ang nakakalipas, libu-libong buhay na ang naibuwis, ilang libong pamilya na rin ang inulila dahil sa isyu ng kapayapaan. Dahil sa ang ating gobyerno ay bulag at hungkag sa kanyang kapangyarihang tinatamasa, maranasan lang niya ang isang matiwasay na buhay kahit magsakripisyo ito ng buhay ng maliliit. Maalala ko ang isang text message na ganito ang sabi: “galante na kami ngayon, dahil ang ulam namin ngayon ay dalawang pirasong tuyo na sinamahan pa ng dalawang kamatis dagdag pa nito ay sili na pampaganang kumain, kaya ramdam na namin ang kasaganaan”. Hindi ba’t nakakatawang kalagayan? Masaya na tayo sa dalawang tuyo na pinarisan ng dalawang kamatis, samantalang mayroong mga tao ay tinatamasa ang kasaganaan ng ating Inang bayan. Paano nga ba natin makakamit ang katagumpayan? Isang tanong na hanggang ngayon ay hindi pa rin nabibigyan ng sagot kung mananatili tayong bingi at bulag sa isang katotohanang ang katagumpayan ay hindi para sa maliliit o mahihina kundi para sa may lakas at may hawak ng kapangyarihan. Sa aklat na ating pinagbabatayan ng atng pinag aaralan ngayon ay mayroon apat na lalaki na maari nating makita ang ating sarili na mahina at walang kapangyarihan, sapagkat kung tutuusin sila ay itinuring na di bilang sa komunidad dahil sa kanilang sakit, sakit na sa kapanahunan na iyon ay itinuturing na pinakamarumi at biktima sila ng kawalang katarungan, sila ay itinakwil na lipunan. Ngunit sila man sa kanilang sarili ay naghahanap ng pag-asa, maranasan man lang ang nakapag-gumpay sila sa pagpasok nila sa lungsod. Ito marahil ang consolation price nila kahit mamatay na sila pagkatapos ng pagpasok nila sa lungsod. Di ba minsan ganun tayo, maliit lang na bagay na katagumpayan masaya na tayo. Minsan nga napagkakamalan na tamad ang katutubo dahil mabusog lang masaya na at kuntento na, ganun lang kasimple kasi ang buhay namin ayaw namin ng may sobra, kung may sobra man dapat para na ito sa iba, at huwag sarilinin ng kahit ng sino pa man. Nakakalungkot lang isipin pati ito ay nawawala na rin sa amin bilang isang komunidad.
Ang pagputok ng Mount Pinatubo ay isang pinakamalaking dagok hindi lamang sa lahat ng tao na naging biktima nito bagkus lalong higit sa amin na mga katutubo na nakapaikot an gaming tahanan sa ilalim at paanan ng bulkan, ang mga katutubo ng Pampanga, Tarlac, Bataan, at Zambales. Ang isang malaking tanong nga noon paano na kami? Paano pa kami mabubuhay? At maging ang mga antropologo ay nagtatanong ng ganito, “Will they survive?” Paano nga naman mabubuhay ang isang katutubo sa isang lugar na hindi siya hiyang at ang lugar na kanyang tinitirhan ay isang lugar na hindi siya sanay. Marami ang mga katutubo ang namatay sa ibat ibat lugar, sa mga resettlement areas at evacuation centers. Ito ang exodus sa buhay ng mga katutubo, dahil mula sa bundok binagtas ang ibat-ibang bayan upang mailikas at makaiwas sa mapanirang kalikasan na ito. Ang Pinatubo ang nagpabago ng uri ng buhay na mayroon kami. Isang buhay na masasabi na tahimik, simple at malayo sa karahasan at taglay ang kapayapaan. Ang tanong pa rin ngayon kung mananatili kami sa resettlement area makakasurvive nga ba kami? Kung babalik naman kami sa bundok, sa aming dating lugar, hindi ba ito ang magdadala sa amin ng mabilis na pagkamatay? Dahil hanggang ngayon napakataas pa rin ng lahar at di pa nauubos. Pero kagaya ng apat na ketongin na ang sabi nila sa talatang 3, “bakit ba rito tayo mamaluktot at maghihintay ng kamatayan?” Kung papasok tayo ng lunsod, tiyak na mamamatay tayo ng gutom doon. Kung mamanatili naman tayo rito, mamamatay rin tayo. Mabuti pa’y pumunta tayo sa kampo ng mga taga-Siria. Kung hindi nila tayo papatayin mabuti, kung patayin nila tayo, matatapos na ang ating paghihirap. Ang kuwento ng apat na ketongin ay kuwento ng buhay ng mga katutubo sa resettlement area. Kung mananatili sa resettlement area sigurado na lalong magpapahirap ito sa amin, marami nga ang lumubog sa utang na mga katutubo dahil sa kawalang hanapbuhay sa resettlement, kaya bunga nito ibenenta ang mga pabahay, lupa at maging utang na mga hayop kagaya ng kalabaw, baka at marami pang iba. Una, ang maganda sa kuwento ng apat na ketongin ay ang kanilang pag-uusap-usap, napakahalaga na makita sa kuwentong ito ang salitang pag uusap-usap. Dahil tinitingnan nila kung ano ang magiging bunga ng kanilang mga gagawing mga hakbang kung ito man ang magbibigay sa kanila ng katagumpayan o kapahamakan. Kaya noon pa man ay may SWOT analysis na sila. Ito ang isa sa mahalagang sangkap sa katagumpayan ang pag-uusap, nakakalungkot lang isipin kahit may pag-uusap o negosasyon ang gobyerno sa mga kapatid na muslim hindi pa rin nagkakaroon ng pagkakasundo dahil magkaiba sila ng nararanasan, hindi sila pareho ng karaingan, hindi sila pareho ng kalagayan. Ang isa ay dehado at isa ay liyamado, paano nga sila magkakaunawaan? Hindi ba dapat na magpakababa ang isa upang pantayan ang isa na na mababa para lamang magkasundo lalo na sa isyu ng kapayapaan. Madali na nagkaunawaan ang mga may ketong dahil pareho sila ng kalagayan, pareho sila ng karanasan, magkapreho sila ng idinaraing at lalong higit magkapareho sila ng pangarap ang maibsan man lang ang gutom o mamatay na lang. Paano nga magkasundo ang isang nakakaranas ng katiwasayan at ang isang ramdam ang totoong kahirapan? Ang daing ng maraming mahirap, ang hapdi ng pagpapahirap lalo sa maliliit, nararamdaman ba ito ng mga taong hindi na nakayapak ang kanilang mga paa sa lupa? Ang pag uusap ng mga ketongin ang nagbigay sa kanila ng pagkakataon upang makita naman nila sa kanilang mga sarili na may magagawa sila, bagamat mahina, may sakit at kokonti nakapagtagumpay sila.ito rin nawa ang magbigay ng inspirasyon sa lahat ng mahina ang mag- usap- usap, magtulungan dahil alam natin na walang ibang makakaunawa sa atin kundi ang ating kapwa, isang kapwa na kapareho ng karanasan, pangarap lalo na sa hinaharap. At sa pag uusap mahalaga na makita ang kahalagahan ng pakikinig, dahil dito nagsisimula ang pagkakaunawaan. Ang pag uusap ng mga katutubo na bumalik sa dating lugar malapit sa Pinatubo ay nagbigay uli ng inspirasyon sa kanila upang tahakin muli ang isang komunidad na hindi umaasa sa tulong ng gobyerno o ng sino pa man upang maibalik ang dignidad ang nawalang karangalan, na nabubuhay na hindi umaasa sa iba, na maaring mabuhay na tahimik, simple at may kapayapaan. Hindi madali ang bumalik sa dating lugar ngunit paano mabuhay sa resettlement? Ang pananatili sa ganitong lugar ay pagtatakwil sa lupang ipinagkaloob sa amin ni Apo Namalyari, ang lupang alam namin na ito ang makakatugon sa lahat ng aming mga pangangailangan at daan sa aming mga pangarap, mamatay man sa rumaragasang lahar ay mabuti na kaysa manatiling buhay na parang patay dahil sa nasanay na sa dole-out. Dole-out na nagturo sa amin na umasa sa tulong at matutong magdepende sa tulong ng kahit na sinong tao. Ang pag- uusap at pagpapalano ay susi ng isang matagumpay na komunidad. Mga kabataan may mga bagay kapag nakasanayan niyo na dadalhin niyo ito sa inyong pagtanda at pagdumating ang panahon saan man punto ng mga pag uusap lagi nating isipin ang kahalagahan ng pakikinig muna at hayaang makita kung ano ang ipinararating ng nagsasalita, maging sino man siya, anuman lahi niya, anuman ang kalagayan niya sa buhay. Dapat nating tandaan na ang pakikinig ay magtuturo din sa atin ng kapakumbababan at pagkakasundo.
Ang isa pa na nakita ko na mahalagang bahagi ng kuwentong ito ay ang kanilang ituloy at gawin ang kanilang napag-usapan. Bakit hanggang ngayon hindi pa rin nagtatagumpay ang iba’t-ibang sector ng mga maliliit na mamamayan, hindi pa rin nakakamtan ang minimithing katarungan at kapayapaan. Sapagkat ang hindi pagkakaisa, ang pagkakawatak, pagkanya-kanya ng direksiyon. Pagkakaroon ng mga sariling interes at may mga lihim na agenda ang bawat sector. Ang mga ketongin ay hindi lamang nag- usap, nagplano, pinag-isipan nilang mabuti ang mga disisyon at handa silang mamatay sa kanilang mga napagkasunduan. Sa ating panahon, nawala na rin ang ispiritu ng “palabra de honor” ang napag-usapan na, isinulat pa at may pinirmahan pa na kasunduan ay wala pa rin. Ito rin mga kabataan ang nawawala na sa ating komunidad (komunidad ng mga ayta) na dati kung ano ang napag-usapan, iyon na ang final at batas kahit hindi nakasulat (dahil wala nga namang kasi nakapag-aral) kaya may parusa ang hindi tumupad. Tama din ang sinasabi at paalala sa atin ng Bibliya, sabihin natin kung “oo ay oo”, kung “hindi naman ay hindi”. Madalas kasi nagbibigay tayo ng pag asa na hindi naman nating kayang ibigay at hindi kayang gawin. Naalala ko minsan ang aming karanasan sa Tribal church, dahil nga nagprotesta sa administrasyon lalo na sa aming District Superintendent noon, kung hindi papayag at hindi kami manalo sa protesta ang usapan ay huwag kukuha ng distino para tuluyan ng huwag suportahan ang tribal church sa direksiyon nito na maging isang district at isang mission annual conference. Ang nakakalungkot marami sa aming mga kasama ang bumaligtad at kumuha ng kanilang mga distino. Minsan sa aking pagtuturo, nagrereflect ako ng ganito, tinuturuan ko ba talaga ang mga tao para kasama ko sila sa isang layunin at gawin ang mga itinuturo o ibinubuyo ko lamang sila at pagkatapos na mapahamak sila, doon ko sila iiwanan, mga kabataan hindi na ito panahon ng lokohan. Panahon ito ngayon ng tunay na pagkakaisa at pagtutulungan, kung nais natin na makapagtagumpay sa ating mga pangarap, hindi bilang indibiduwal bagkus isang komunidad, matuto tayo sa kuwento ng mga lalaking ketongin.
Ang pangatlo na pinakamahalaang sangkap ng katagumpayan ay ang hindi pagiging makasarili, ang sabi ng isa sa bersikulo 9, hindi tama itong ginagawa natin, magandng balita ito hindi natin dapat sarilinin. Hindi natin dapat ipagwalang bahala hanggang bukas ng umaga pagkat tiyak tayong parurusahan. Ang mabuti pa’y ipaalam natin ito sa hari. Narito ang mga taong may ketong, mga inapi at marahil pinandidirihan maging ng kanilang komunidad ay may busilak at tunay na malasakit sa kanilang kapwa. Kalian sila pakikinggan? Sa panahon na kagaya nito? may boses na sila at may magagawa pa sa kanilang bansa, kailan makikinig ang mga nasa taas ng pedestal, ang mga nasa gobyerno sa maliliit at walang kaya. Ang mga ketongin ay may dalang “Good News” sa kanilang bansa. Minsan naimbitahn akong maglecture sa isang camp ng mga Presbyterian ang topic ay pagiging Christian Being, ang tanong ko sa mga campers ganito, ano nga ba ang kahulugan ng Christian being? Kasi may napansin ako sa mga kabataang mga kapampangan sa Angeles eh ganito, yan ba ang lecturer natin? Ita yan diba? Nagbubulungan sila. May sumagot naman sa tanong ko at dito ako nagsimula ng pagtuturo. Ang pagiging Kristiyano ay nakikita sa buhay, hindi lamang ito alam natin at pinag aaralan.at hindi natatapos dito ang pag aaaral bilang mga kristiyano, bago ko tinapos ang aking lecture, tinawag ko ang isa sa mga pastor nila na naging disipulo ko ng ilang mga panahon at nagdisisyon na magpastor. Pinatayo ko siya sa aking tabi, magandang lalaki, hindi katutubo, at matangkad. Ito ang tanong ko sa kanila kung sabay ka mi na magmission sa inyo? Palagay ninyo sino ang inyong pakikinggan at sasamahan? Iniwan ko sa kanila ang tanong na iyon. Kailan nga ba pinakinggan ang walang kaya at walang kapangyarihan? Ang mga ketongin? Kailan naging matamis ang kanilang mga sina sabi sa tenga ng mga tao? Sa panahon na may pakinabang na sila sa kanila, hindi nga ba’t totoo ito sa ating kapanahunan. Ito ang mga ketongin na nagdala ng pagbabago sa kanilang bansa at ito ang magandang balita para sa mga Israelita at ng buong bansa. Nakakalungkot lang isipin na mayroon pa ring hindi naniwala sa kanila, kasama na rin ang hari, kaya sabi niya panlilinlang ito sa atin, ngunit salamat mayroong isang tao na naniwala sa kanila at pinatingnan siniguro kung totoo ang magandang balita na dala ng mga ketongin. At nakita nga nila na toto ang balitang kanilang dala. Sa akin personal na reflection, minsan suko rin ako, dahil minsan sabi ko sa aking sarili ano ang maaari kong magawa sa ministry? Pero hindi ba’t nagbibigay hamon ang mga ketongin sa kuwentong ito. Naniniwala ako kung tayo ay hindi magmamaramot at hindi magiging makasarili magkakaroon ng paggbabago ang bansang ito. Gusto kong I quote ang sinabi ni Prof. Baybay; hindi problema ang pera, ang problema lang ay wala tayong kaibigan.
Pagpalain kayo ng ating Panginoon’
4 comments:
HISTORY OF CHRISTIANITY IN THE PHILIPPINES
Ang ilan sa mga bagay na aking natutunan sa araling ito ay ang mga sumusunod:
Ang malinaw na kaugnayan ng paghihimagsik sa pagtutol sa tuwirang panlulupig at pang-aapi ng mga dayuhan at ng mga uring naghahari. Ang isang malinaw na naunawaan ko ay ang mas malalim na kasaysayan ng samahan ni Hermano Pule, na kung dati ay isang bahagi lamang ng kasaysayan na tumutukoy sa mga samahang nag-aklas sa mga dayuhan sang-ayon sa panulat ng mga historian, ngunit nang dahil sa mga nasabing pag-aaral ay mas nabigyang pansin ang kanilang ipinaglalaban, ang kanilang mga simulain, mga tagumpay at “pagkakalupig” ng kanilang samahan, na hindi naman ganoon ang nais tukuyin nito. Gayundin ang samahan na pinangunahan ni Valentin delos Santos, ang “Lapiang Malaya”, ito ay hindi lamang hinggil sa usapin ng anting-anting, o ng paniniwala, kundi ang usapin pa rin ng pagsupil sa malayang pagpapahayag (bagaman ito ay naging marahas). May paghanga at awa akong nararamdaman para sa taong ito at sa mga sumapi sa kanyang samahan. Humahanga ako dahil naging matapang sila sa pagharap sa mga tunay na bala na nanggagaling sa mga baril ng rumespondeng pulis, matapang din sila na tumayo sa alam nilang “wasto” bagaman “mali” ito sa paningin ng iba at ng maraming tao. Naawa ako dahil maliban sa sila ay mga nasawi, hindi na naipagpatuloy pa ang kanilang mga pinasimulan. Naawa rin ako sa kanilang mga naiwang pamilya, maging sa kawalang pagpapahalaga ng ating pamahalaan sa mga hinaing ng mga taong tulad nila at ng maraming humihingi ng katarungan at hustisya dahil sa mapanupil at mandarayang naghahari-harian.
Ang katotohanang hindi mang-mang ang mga sinaunang mamamayan ng bansang ito, malayo sa katotohanang gustong ipamukha sa atin ng mga dayuhang mananakop. Na diumano tayo’y sinakop dahil ito’y isang tungkulin wika ni Cecil Rhodes sa wikang banyaga; "I contend that we Britons are the first race in the world, and the more of the world we inhabit, the better it is for the human race. I believe it is my duty to God, my Queen, and my country..." silang mga taga kanluran ang gumamit nito. Binibigyang katwiran nito ang ginawa nilang pananakop sa ibang mga bansa. Gayundin si Rudyard Kipling ang sumulat ng aklat na “Jungle Book” kanyang ginamit ang mga katagang “white man’s burden”, isang pasanin ng mga puting tao! Ngunit sino ba ang nagsabi na problemahin nila tayo o ang mga bansang kanilang sinakop? Wala pa namang pandaigdigang kautusan hinggil sa bagay na ito! Ito ang malungkot na katotohanang bumabalot sa ating pagkatao bilang mga “Pilipino”, ginawa tayong mga mababang uri ng nilalang, at hindi pa rin nagbabago hanggang ngayon. Kahit na kilala si Manny Pacquiao sa buong mundo dahil sa kanyang pagwawagi sa larangan ng palakasan, hindi pa rin nagbabago ang pagtingin sa Pilipino, mga magnanakaw, manloloko, mandaraya, at mga domestic helper (sang-ayon sa isang lumabas na diksiyunaryong Griyego; Filipina=domestic helper). Hindi ako tutol sa “tulong” na ginawa ng mga dayuhang ito, ngunit kung tutuusin, mabubuhay ang bansang ito kahit hindi nito nadiskubre si Magellan. Kahit na ang paggamit ng pangalang “Pilipino” ay hindi magiging usapin kahit walang dayuhang kapangyarihan na naggiit at nanghimasok sa ating pananahimik. Ang mga dayuhan ang nagbansag sa atin ng ganito, na ating taglay magpahanggang ngayon, ngunit bakit kapag ang banyaga ang gumawa ng kabuktutan, laging nakakalusot, napapawalang bisa ang asunto o malimit sa hindi ay nababayaran. Ang malungkot din na katotohanan ay walang ginawa o ginagawa ang mga may katungkulan upang mabago ang sitwasyong ito. Lumalabas na pinapanigan ng mga may katungkulan ang pagbansag sa atin ng ibang lahi. Totoo pa rin at masakit ang katotohanang mahigit isang milyon (1M) na ang mga OFW (mga “bagong bayani”) nagpapakapagod sa ibang bansa upang matulungan ang ating lumpong ekonomiya. Totoo rin at masakit ang katotohanang maraming mga kaso ang hindi na nakakarating sa atin, yaon bang kapag namatay, nabuwang, o nabitay na ang isang Pilipino/Pilipina noon pa lamang malalaman ang kanyang tunay na sinapit. Sayang at puro papogi at pagpapaganda ang ginagawa ng mga nanunungkulan. Pinagtatakpan hangga’t puwede at maaari ang mga pagkukulang ng mga nangangasiwa, mapalitaw lamang na may ginagawa kahit ang totoo naman ay wala.
Ang mas malalim na pagtingin sa usapin ng at pananakot. Mas naging malinaw sa akin ang mga kadahilanan ng mga dayuhang mananakop. Makikita rin ang kanilang mga motibo gaya ng aspetong politikal, pang-ekonomiya, and pang-kultura. Malinaw rin ang mga dahilan ay ang mga sumusunod; magpalawak ng nasasakupang territoryo, kumita ng malaki (dahil ito ang kalakaran ng pagnenegosyo), mag-angkat ng mga murang raw materials, at ang makakuha ng mahahalagang metal. Ang umuunlad na ekonomiya (ng mananakop) ay nakatitiyak ng mga hilaw na materyales, bukas na merkado at mga bagong lugar upang maipagbili ang mga nagawang produkto. malinaw din na ang pananakop ay nangangahulugan ng: panghihimasok ng kultura, paniniwala (dahil sa katuruang “whites are superior beings”) at uri ng pamumuhay. Ito rin ang naging dahilan upang malupig, mawala ang ibang kulturang umiiral noong unang panahon. Naging salik din ang paggamit ng salitang “civilized” o sibilisado (sa kolokyal na pagsasalin) upang di-umano’y “buguhin”, “hubugin” ang mga “di-sibilisadong” mamamayan, turuan sila o tayo ng makabago at naaangkop na uri ng pamumuhay. Naging daan ito upang mapalawig ng mga bansang kanluranin ang kanilang paniniwala at maigiit na sila ay mga “isinugo ng Diyos” upang tayo’y “tulungan”. Naging dahilan ito upang mga katutubo ay maging “Christianized” o “Westernized” kaya?
Napapanahon din na ang mga iglesya at mga pinuno nito ay magtulong-tulong upang mabago ang ating kalunos-lunos at kaawa-awang kalagayan bilang natatanging bansang “Kristiyano” sa Timog Silangang Asya, na hindi talaga sumusunod at nagpapa-iral ng maka-Kristiyanong uri ng pamumuhay at pakikitungo sa kapwa.
Posted by joey cunanan at 4:14 PM 0 comments
Thursday, July 31, 2008
uts bible and curriculum development
BIBLE STUDY METHODS AND CURRICULUM DEVELOPMENT
1.
Mga Kapatas sa Bukirin
(Markos 12.1-12)
Ang maikling kuwento ay tungkol sa may-ari ng bukirin at ang mga kapatas nito. Ito ay isang malinaw na paglalarawan ng kasalukuyang sistemang umiiral sa isang bansa na kung saan ang mga mayayaman ay siyang nagiging “Panginoon” at ang mga mahihirap ay siyang gumagawa sa bukirin, sa madaling salita ay mga bayarang upahan. Hindi sinabi sa atin kung ang lupa ay pinaghirapang ipundar ng may-ari o kaya ay kinamkam sa ibang tao (dahil naging usurero). (Ito rin ang kalagayan ng pamayanan na aming pinaglilingkuran (kasama ng aking pamilya) ang barangay Pitpitan, na ang iglesya ay nakapaloob sa lugar na malawak ang mga bukirin. Ang kuwento ni Hesus ay isang katotohanang umiiral sa panahon nila at sa panahon natin ngayon. Ang bukirin ng mayaman ay kanyang ipinagamit sa ibang tao, maaaring kakilala, kapitbahay, kamag-anak, kaklase o kalaro. Walang sinabi ang teksto kung nagkaroon ng pirmahan ng kontrata, dahil ang verbal na usapan ay sapat na. Dahil umiiral ang sistema ng pagbubuwis, kinukuha na ng may-ari ang kanyang bahagi sa naging bunga ng mga panananim. Hindi naging madali sa may-ari na kunin ang kanyang bahagi. Nagpadala siya ng mga emisaryo, na binato, binugbog ng mga kapatas, bakit? Narito ang ilang bagay na nakikita ko, una, marahil naging marahas ang emisaryo nang siya ay tumungo sa mga kapatas, hindi niya kinilala na ang mga kapatas ay naghirap din sa lupa upang ito’y maging produktibo. At sino ba naman ang magtitiyagang magbungkal ng lupa at magtanim kung ang bukid ay mabato, tuyo na tulad ng disyerto o kaya naman ay malapit sa dagat? Pangalawa, naging mayabang ang emisaryo, pinairal niya marahil ang kasabihang Pinoy na “ang langaw (emisaryo) kapag tumuntong sa kalabaw, mas mataas pa sa kalabaw.” Marahil ang naging pagtingin ng emisaryo sa mga kapatas ay napakababa, parang yagit. Hindi naisip marahil ng emisaryo na siya’y bayaran din at umaasa sa suweldo ng kanyang amo, na kung hindi siya magtatrabaho hindi magkakaroon ng laman ang kanyang sikmura. Ganito rin sa barangay Pitpitan, kahit araw ng pamamahinga o ng para sa pamilya ay kayod-kalabaw pa rin ang mga tao roon upang may maipakain sa pamilya para sa isang araw. Ang ganitong sistema ay magpapatuloy lalo na at maraming mga magsasaka ang nahuhumaling sa mga tinaguriang “blue-collar jobs” na nakahandang ipagpalit ang lupang sinasaka marating lamang ang lungsod at doon makapagtayo ng tahanan at pamilya. Sa sitwasyon ngayon na tuwirang ipinagbibili ng pamahalaan ang mga lupaing hindi naman talaga kanya sa mga dayuhang mamumuhunan. Isang halimbawa ay ang Hanjin na matatagpuan sa Subic. Alam natin na ito’y ipinagamit ng pamahalaang Arroyo sa mga Koreano, ngunit ang sinasabi sa taong bayan na ito’y tatagal ng limampung taon (50 years). Hindi rin marahil alam ng marami na kasama sa pagpapaupa ay walang habas na pagpuputol ng mga malalaking gat na ilang dekada o daang taon na ang gulang ng mga ito. Hindi rin marahil alam ng marami na maraming aksidente ang nagaganap sa loob ng nasabing kumpanya na nauuwi na lamang sa dole-out o pagbabayad ng danyos sa pamilya ng mga nasawi na hindi na nagagawa pang malaman sa pamamagitan ng mga pahayagan. Hindi rin marahil alam ng marami na ang mga bundok ng Zambales at ang buong Pilipinas ay mayaman sa iba’t ibang uri ng mga mineral (ginto, chromium, nickel at iba pa), at ito ang kinukuha ng nasabing kumpanya at ng marami pang mga dayuhang mamumuhunan. Hindi marahil nakapagtataka na “napuno ang salop” ng mga kapatas, dahil mismong anak na ng may-ari ng lupa ang nagpunta upang “maningil”. Marahil ang anak ng may-ari ay nakapag-aral sa mga prestihisoyong institusyon, ngunit hindi nabago ang ugali, “balasubas” din tulad ng kanyang tatay tulad sa kasabihang Ingles “like father, like son”.
Mga manggagawa sa Bukid
(Mateo 20.1-16)
Panahon ng pag-aani at marami ang kailangan na gumawa sa bukid, nagpaskil ng paanyaya ang mayamang may-ari ng bukid. Kaya marami ang nagpunta at lahat naman sila ay tinanggap, kahit yaong mga wala pang gaanong karanasan sa “pakyawang” trabaho ay kinuha, matapos lamang ang paggapas. Marahil sobra nang hinog ng mga butil at ito ay ipapadala sa abroad, pang-export quality kung baga. Nag-umpisa ang maramihang trabaho, sa kasunduang pang-isang araw ang tatanggaping bayad o upa, marami ang nagapas, ngunit kulang pa sa quota na hinihingi ng kausap na tao ng may-ari (o middle man, sa terminong pang-negosyo). Dumating ang tanghali, puspusan pa rin ang paggapas, ngunit kulang pa rin, nagkaroon na ng shifting sa mga gumagawa at napilitan pa ring kumuha ng gumagapas ang may-ari, ngunit talagang hindi sumapat. Pagdating ng bandang hapon, nakita ng may-ari na may mga patayo-tayong istambay sa tabi ng daan kung kaya inamuki niya na magtrabaho rin. Sa madaling salita, natapos ang paggapas at oras na ng pagpapasuweldo, unang tumanggap ng suweldo ang mga nahuli, at mga nauna ay nag-aakala na tatanggap ng mas higit pa sa mga sinundan nila. Ngunit ang malaking kalungkutan nito, pare-pareho sila ng mga tinanggap. Nagreklamo agad sila sa may-ari sa hindi “patas” na pagpapasuweldo. Ang naging resulta, hindi pinagbigyan ang kanilang hinaing at pinagsabihan pa. Ano ang implikasyon nito sa atin? Una, uso na noong panahon pa ang “pakyawang” trabaho. Kung pakyawan nga naman, hindi matatali sa pagbibigay benepisyo ang mga mamumuhunan. Madalas kapag ako’y sumasakay ng bus, malimit na may mga sumasakay na mga pinuno ng unyon na nananawagan ng kaunting tulong upang maipagpatuloy ang kanilang isinusulong sa pakikipagbuno sa mga nagmamatigas na may-ari ng kumpanya (halimbawa ng bus). Nakita ko kung gaano kahirap ang kanilang kalagayan, maging ng kanilang pamilya. May nagbirong pabulong minsan, “ang daming nakoryat (nahingi) ni manong”. Medyo nagpanting ang tainga ko dahil hindi na nga nagbigay yung nagbiro, namintas pa. nanahimik na lang ako at baka mapaaway pa. Siguro nga ganoon ang reaksiyon ng mga taong hindi nauunawaan ang kalagayan ng iba o hindi pa dinanas ang mamalimos para lamang makakain ang sarili o pamilya. Pangalawa, marami ang walang pirmihang trabaho, at kung mayroon man, hindi sasapat sa pang-arawang gastusin. Sa ganitong sistema at kalakaran ng ating bansa na maraming “professionally unemployed” taun-taon na hindi bababa sa 100,000, saang factory, establishment o tanggapan magsisiksikan ang mga ito? At kung walang opisina, sa ibang bansa ang tiyak na tungo nila (OFW, madalas tinatawag na “bagong bayani” n gating pamahalaan. Ngunit sino nga ba ang hindi naging bayani at may gustong matawag na isa ka sa tulad nila? Ang malungkot na katotohanan din ay maraming mga kaso ng mga OFW ang hindi na nasolusyunan (mga binitay na mga Pilipino, halimbawa’y si Flor Contemplacion, ginawang pelikula pa ang kanyang naging buhay) at hindi na magagamot pa (ang kirot na iniwan sa mga pamilyang nawalan ng mahal sa buhay). Usung-uso pa rin ang nepotismo, ang “kamag-anak incorporated” na ang palaging kinukuha ay yaong “malapit” o “kakilala” ng may-ari. Kaya kapag may nagawang kalokohan, mas madaling mapagtakpan. Pangatlo, hindi uubra ang mga bayarang manggagawa sa mga nagpapasahod at namumuhunang kapitalista. Madalas ang pang-aabusong verbal, kung hindi man emotional o psychological sa mga employees ng mga among investors, sa Pilipinas at maging sa ibang panig ng mundo. Sinasabi rin ng mga datos na number 1 exporter tayo ng mga manggagawa, maliban pa sa mga raw materials, na kapag ibinalik sa atin ay dolyar na ang bayad (halimbawa ang factory ng Mattel sa Bataan, gumagawa ng Barbie dolls na kilala sa buong mundo). Ang malinaw na layunin natin bilang mga manggagawa ng Diyos ay ipaunawa sa mga taong nasasakupan ng ating mga barangay ang ganitong katotohanan, na ang patuloy na laban ay sa sistema at hindi sa tao. Mayroong magagawa kung hindi mananahimik at magsasawalang-kibo. Ang nagwagi para sa akin sa nasabing usapin ay yaong mga bayarang trabahador sa bukid, dahil kahit ayaw nila ng sistema, naipaabot nila ang kanilang tunay na sitwasyon. At natitiyak kong hindi na sila kukunin sa susunod ng may-ari ng lupa, dahil magtatanda na ito o kaya’y matatakot na sa muling pagkukrus ng kanilang mga landas, baka nga naman masaktan siya o mapatay.
2.
ANG USAPIN NG MGA BIDA SA GRUPO NG KABABAIHAN
Sa bahagi ng Genesis 3, ang nakikita kong nararapat maging bida ay ang puno, dahil bagaman ito ay nilikha rin ng Diyos, hindi umubra na ito’y sisihin ninuman, maging ng Diyos. Ginanpaman nito ang pagiging piping saksi sa isang tagpo sa buhay ng tao, ang mabisto ang tao sa kanyang ginawa. Ginawa rin ng puno ang kanyang tungkulin na magbigay ng dahon upang magamit ng mga taong nagtatago tulad ng sa isang babae, magbigay ng proteksiyon sa mga nanganganlong sa kanya, sa ilalim ng kanyang mayabong na lilim. Ito’y hindi kayang gawin ng mga lalaki na madalas pa ay umaabuso sa kanilang kakayahan at kapangyarihan (dahil “weaker sex diumano ang mga kababaihan).
Ang pangalawang bahagi ng mga bida sa grupo nina Ruth, Naomi at Orpah ay si Orpah. Hindi siya nangimi na balikan ang kanyang pamilyang pinagmulan. Ayaw niyang matali sa pangunguna ni Naomi na nakita niyang mahina, sumusunod na lamang sa dikta na sitwasyon (ng kanyang biyenang lalaki na si Elimelech), at pumupunta sa isang lugar na walang wastong paghahanda at katiyakan. Ang paguwi ni Orpah sa kanyang mga mahal sa buhay ay isang patunay na kaya niyang ipagpatuloy ang buhay kahit na wala na siyang asawa. Hindi rin binanggit sa atin kung ang kawalan ng asawa o anak sa kulturang Moab ay isang “sumpa” tulad sa kaisipan ng mga Israelita. Gayundin, bagaman mabigat sa loob ni Orpah na iwan ang bilas at biyenang babae, “life must go on” wika nga ng ilan.
3. ang karakter na napili ko sa Bibliya ay si Isaias, dahil doon sa kabanatang 6, nakita ko ang aking sarili na tumugon sa “tawag ng Diyos” upang mayroong magpapatuloy ng mga gawaing magpapabago (na alam kong marami nang nauna na sa akin) at magpapalaya sa mga “alipin” ng iba’t ibang “panginoon”. Si Isaias ay isang “kabataan” na nakita niya ang kalunus-lunos na kalagayan niya at ng kanyang bayang pinagmulan. Ang totoo nito, wala sa bokabularyo ko ang maging pastor, dahil “wala” akong kakayahan na maging isang lingkod. Ang talagang nakatakda na maging isang pastor ay ang pinakamatanda naming pinsan, ngunit hindi ito nangyari. Ang hindi ko rin alam na panalangin na dati pa ng aming yumaong lolo na kapag nagkaroon siya ng isang apo na pastor “nakahanda na siyang mamatay anytime”, at ito nga nangyaring hindi ko inaasahan. At narito na ako ngayon na naglilingkod sa loob na rin ng mahaba-habang panahon, at patuloy ko pa ring nakikita ang hamon na hindi dapat maging balakid upang maglingkod, na kung minsan din ay sumasagi sa isipan na tumigil sa paglilingkod (na naging karanasan din marahil ni Isaias at ng marami pang naunang mga manggagawa, kabahagi sa ministeryo ng Diyos). Ngunit kailanman ay hindi ko pinanghinayangan na ko’y maging isang manggagawa sa ministeryo ng Diyos.
4. malinaw na ang sentro ng ganitong kaisipan ay ang pagkakaroon ng kaisipan at teolohiyang maka-Asyano, nananatiling “nakatungtong sa lupa” at nakikilahok (community immersed) upang makatugon sa mga hamon ng panahong nagbabago. Ang malaking kalungkutan ko sa mga nakalimbag ng mga salita, ito ay nagmimistulang “anino” na mahirap hulihin dahil sa mga nakapagisip nito ay nagkaroon na ng (malinaw) na “personal interest” sa paglipas ng maraming panahon at pagkakataon.
5. ang tungkulin ng ating mga iglesya ay tumugon sa hamon ng pagbabago, tumugon sa pangangailangan ng ating lipunan na matagal nang lugmok sa kahirapan at pang-aalipusta. Bilang isang manggagawa, malaking salik ito upang maipagpatuloy ang pagtulong sa mga nagiging “alipin” dahil (diumano) hindi mga nakapag-aral upang sila ay “makalaya” at makapamuhay sa lipunang mababa ang pagtingin at pagtrato sa kanila. Hindi natin maaaring iwan o takasan ang sitwasyong ito, dahil bahagi tayo palagi ng ating lipunan, ang ating pagkilos ay nararapat sang-ayon sa kapakanan ng higit na nakararaming maralita at binubusabos ng ating lipunan sa loob ng mahabang panahon.
Ipinasa ni: Joey Cunanan
Posted by joey cunanan at 9:30 AM 0 comments
Tuesday, June 24, 2008
issues and further issues
The ecumenical movement in the Philippines has been under the auspices of the NCCP (National Council Churches in the Philippines), though there are other efforts from other groups like PCEC (Philippine Council of Evangelical Churches), PJM (Philippines for Jesus Movement), and others to promote and pursue the initiative of bringing together groups of various faiths together “in the same table”, doing the same goal of propagating the gospel. This only shows the need for these so-called “evangelicals” to exemplify a life that is truly doing “kingdom values”. But there had been problems and hindrances among the “evangelicals”, like personal indifferences, some minor theological issues and personal views. In the light of how I understand and interpret this event, the goal has never been defeated, and problem exists in the shade of who’s “equipped”, “properly trained”, and most “capable”. While these groups have been in the struggle of shrugging off any form of “suspicion”, others continue on proselyting and “fishing on other’s aquariums”, this is in the shade of having a large number of members (or followers). There were also steps to have continue (and I believe that there is one) an interfaith dialogue among our Muslim brothers. The dialogue does not begin and end in just plain words; rather, they are put into meaningful actions. In the mind of Jesus Christ, who is our model of service, faith and relating to others, there is more what is expected to us. We live in a violent-oriented society (dominated and maintained by men), where women are treated as second-class citizens and where children become slave-workers and abused because of their youthfulness. What’s wrong anyway in being a child? Have we not experienced being one? One preacher said “the problem among adults is that we do not like to see children playing together.” But the Jesus who befriended the sinners, the lepers, the prostitutes, young and old, women, children and men, once became a child. It was the same Jesus who became a miracle worker, healer of the sick, liberator of the oppressed, defender of the weak and disabled, enemy of the state (maybe because the church leaders are afraid of Jesus’ popularity). The transforming and incisive words of Jesus (a.k.a. “teachings”) found in the parables, daily conversations and group discussions brought the greatest impact of who carefully listens and obeys them. Jesus taught differently, with compassion, concern, understanding, patience (these are traits lacking among us) to the impoverished people existing then and now. Jesus was taught or handed-down over to us was entirely different from the Jesus that the NCCP is projecting, Jesus was not the silent or passive type of person, rather the person who experienced thirst, agony, pain, struggled with the abused, fought those who sowed evil deeds in the hearts and lives of ordinary people, in other words, this Jesus is truly human, always finding someone to relate with.
NCCP is consistent in its belief that “Lord Jesus Christ as God and Saviour according to the scriptures and, therefore, seek to fulfill together their common calling to the glory of the one God, Father, Son and Holy Spirit. Christian organizations other than churches may be received as associate members”. NCCP also worked hand-in-hand with the CBCP (Catholic Bishops Council of the Philippines) in bringing into light the plight of those who have experienced violence, abuse, and other forms related (women and children). NCCP also pursue its open dialogue among interfaith groups in order to find a lasting solution to disagreements and conflicts, thus pursuing peace in the midst of (religious) differences. NCCP itself is an active member of the CCA (Council of Churches in Asia), with CCA having the purpose statement “(CCA) exists as an organ and a forum of continuing cooperation among the churches and national Christian bodies in Asia, within the framework of the wider ecumenical movement, believing that the purpose of God for the church in Asia is life together in a common obedience of witness to the mission of God in the world.” In order to be a member of the CCA, churches must “confess the Lord Jesus Christ as God and Savior according to the scriptures and therefore seek to fulfill their common calling to the one God, Father, Son and Holy Spirit”. National councils or similar bodies joining the CCA must also approve this basis. The CCA strives for the unity of the church in Asia, joint action in mission, Asian contribution to Christian thought and worship, sharing and fellowship among the churches in Asia and beyond, effective Christian response to the challenges of the changing societies of Asia, relationships with people of other faiths in Asia, human dignity and care for the creation.
The themes reflect the continuing desire of the CCA to relate the common Christian witness of the churches, which constitute a small minority in most Asian countries, to the wider context of the people, the nations and the religions in Asia. The biblical promise of “fullness of life”, not only for Christians but for all of Asia’s people, especially the poor and marginalized, has been a guiding concept in recent years. In pursuing this reflection, the CCA takes into account the rapid industrialization of Asia, in the framework of globalization, and its implications of increasing social and economic injustice.
Among the current priorities of the CCA are the strengthening of the koinonia of Asian churches and Christian communities, the healing of divisions in the churches and society, ecumenical formation, the expansion of the ecumenical fellowship in Asia to involve Roman Catholics and Evangelicals, and revitalizing the ecumenical vision, thought and action in regard to the emerging challenges in Asia and Asia’s place in the world. The core programmes of the CCA are Faith, Mission and Unity, Ecumenical Formation, Gender Justice and Youth Empowerment, Justice, International Affairs, Development and Service. Special concerns include the Congress of Asian Theologians, Ecumenical Theological Formation and the Decade to Overcome Violence (the DOV focus was on Asia in 2005). The CCA and the Federation of Asian Bishops’ Conferences (FABC, Roman Catholic Church) have formed an Asian Ecumenical Committee to monitor joint activities and programmes, e.g. in the field of ecumenical formation. Together they founded the Asian Movement for Christian Unity, which was joined by the Evangelical Fellowship of Asia in 2007. The CCA has 95 member churches and 16 member councils in 17 countries, representing 55 million Christians in Asia. Councils (national councils of churches and national Christian councils) are full members of the Conference along with the churches. The 2005 assembly decided that the offices of the CCA should be moved from Hong Kong to Chiang Mai, Thailand, in 2006.
On September 12 - 19, 2000, the World Council of Churches and Christian Conference of Asia Women's Concerns jointly sponsored a workshop attended by fifteen women in the church who come from the minority/indigenous/ aboriginal/racially and religiously marginalized communities, who are involved in the struggle for overcoming discrimination and who are willing to make follow-up on actions to overcome racism. The theme was "Church Women's Role in Overcoming Racial/Ethnic/Minority/Religious Discrimination in Asia." The workshop was hosted by the Presbyterian Church in Taiwan, at the Hsinchu College in Hsinchu City. Taiwan, which has about 30 indigenous or aboriginal tribes who have lived there for over a thousand years, is an appropriate place for the meeting and for encounter with aboriginal communities both in the countryside and around the city.” (From the WCC web site)
Sometime in June 2005, an interreligious dialogue took place between the WCC and Rabbi James Rudin, a member of the American Jewish Society which centered in the issue of Holocaust. This step received positive results from both sides and this is an attempt to show an attitude of openness, regardless of what had happened in the past, but not touching on the issues of politics, conversion and being sensitive to the conflict between Israel and Palestine. The ongoing Middle East crisis between the two countries have caused so many lost lives (of women, children and men), millions of dollars used to purchase weapons of mass destruction (instead of focusing on food production and people empowerment), and had misplaced lives and hopes of many civilians up to this present time. So this is the task of the WCC to have a balanced view and treatment of the issue. A member in the dialogue was quoted saying, “the task (of the dialogue) is not yet finished, but we should not excuse ourselves from it.”
On my personal assessment of the scenario, it is not only the task of the WCC, NCCP or other groups to promote peace and seek equality and justice, but it should begin among us, we who call ourselves as followers of Christ. It would surely take a long period of time to fulfill and truly achieve its goal of reaching out to others, but it’s not impossible, unless we would accept our mistakes and try to correct them in our lifetime. We are preparing the future of the upcoming generation of children, free from violence, abuse, injustice and to other forms of evil.
1. The Visiting Forces Agreement, more specifically the Balikatan Exercises, has turned Mindanao into the US’ Armed Forces “new base” in South East Asia. Questions were raised during the forum on America’s involvement in the negotiations between the GRP and the MILF. What do you think is the United States’ agenda in all these?
The setting up of US camp in Mindanao was actually linked to Osama Bin laden before, where they will join operations against Muslim rebels. A new phase in Washington’s against terror. It is because this is what the MDT and the VFA has defined in terms of external aggression. But the VFA agreement provides only training for the Filipino soldiers. But what happens is an actual combat mission and that is not included either in the MDT or VFA. Last 2002 if reminded of what Ex. Senator Francisco Tatad, this is a deceptive and treasonous move because the Philippines became the virtual extension of war and this is a big mess for us Filipino. Their involvement in the battle against the Muslim affects many lives and properties. Their agenda is quiet obscure is to control not only economic system but domination in the whole country.
2. Mindanao has traditionally been called “The Land of Promise.” Unfortunately, the years have shown that what the Moslems and Lumads have experienced are a bunch of broken promises. Moreover, most of the island’s real estate is controlled by trans-nationals and the landed-rich, what do you think can the churches do to respond to the Moslems and Lumads’ clamor for land and liberty?
I do not know if the church has the credibility to respond to this challenges and crisis…because hopefully the church main aspects of the ministry are to identify himself to the people who are victims of this system of inhuman actions. Because as of today the emphasis of our church is to be more institution building rather than building a just, participatory and democratic society and sharing the life of abundance with the millions of Moslem living under the inhuman conditions. The church should be involved in agitations, in solidarity with all other existing people’s movements against unrighteousness’ actions.
3. What concerns raised during the forum challenged you? Please share at least three and discuss how you intend to address these challenges?
The displacement of the bangsamoro, The total control of vast land of transnational corporation (the security of their land) and lastly, the unending war against them. I will just comment based on the experience of people now in Zambales, three years ago when one of the high official in the province commission the Department of Environment and Natural Resources (DENR) to subdivide the Resettlement area into Forest Zone and Alienable and Disposable Zone. So that it has possible to be titled the Alienable and Disposable Area for him to have own the vast area of land. But unfortunately the community decided to fight for this and ask for a Dialogue… after a long process of dialogue with the churches to the government, the settlers got the favor...
But because they were aggressive to own that land, the community facing now struggle against the military send by the government and viewed the community as sympathizers of the New Peoples Army. But again…. The need of the unity among people and with concerted efforts of individuals, churches and concern citizens is necessary.
4. What does the phrase “one person’s terrorist is another person’s freedom fighter” mean in the light of the Mindanao crisis and America’s “War on Terror”?
It’s very difficult to define who the terrorist are and who the freedom fighters are. From the perspective of the Americans, they were sending here to fights against the so called Moslem terrorist, we are reminded by what William Mc kinley, the 25th President of the United States when God allegedly called him to keep the Philippines. But for our Brother Moslem, they were the one who are truly freedom fighter because they only defend their rights of self determination against the global dominations.
5. How do we integrate all these concerns in our Sunday schools and Bible studies? Which specific biblical passages would help inform our group discussions?
Yes, the very powerful tools in changing the society are to have such kind of ministry in the church. Through Sunday school and bible study with intentional and a very serious ministry to open the minds and hearts of the people from a mere activities which we think that is more spiritual rather than promoting a just society. By using Biblico theological Reflections which probably has a relationship with their struggle, clamor and for their dreams. Promotions of Sunday school and Bible study materials that would help to enlighten the people and wake up from a very long year of being asleep, blind and deaf. But how can we battle the mass media? But when the church has unity to promote greater awareness of these issues at all levels we surely overcome this crisis.
Elmer S. Victoria Prof. Velunta/Prof. Tapia
Master of Divinity/Senior Bible Study Curriculum Development
Text: Luke 4:31-37
Pagtugon sa hamon ng panahon/kapayapaan.
Isa sa mga magandang nakagawian ni Hesus ay ang pumasok sa mga sinagoga at magturo sa mga tao na naroon, at ang pagpasok niya sa Capernaum, Galilea ay pagpapatuloy niya ng kanyang misyon upang ituro ang paghahari ng Diyos, Ito ang pinakasentro ng kanyang pangangaral ang pagdating ng paghahari ng Diyos sa mga tao. At habang nangangaral siya sa sinagoga namangha ang lahat ng nakarinig sa kanya sapagkat anila may kapangyarihan ang kanyang mga salita, at doon may isang sinasapian ng masamang Espiritu na bigla ding napasigaw ng ganito, “ano ang pakialam mo sa amin , Hesus na taga Nazareth? Naparito ka ba para puksain kami? Alam ko kung sino ka-ikaw ang banal ng Diyos. At dahil dito pinagwikaan siya ni Hesus at ang sabi: tumahimk ka at lumayas sa taong ito…at pagdakay inilugmok siya nito at di man lang nasaktan..at nanggilalas ang mga tao sa pangyayari.. anong uri ng pangungusap ito? Makapangyarihan at mabisa’ pinalalayas niya ang masasamang Espiritu?at sumusunod naman sila sa kanya’
Ang pagpunta ni Hesus sa Capernaum sa aking palagay ay hindi isang simpleng pangangaral at pagpapalayas ng masamang Espiritu.. bagkus upang minsan pa bigyang diin ang patungkol sa pakahulugan ng paghahari ng Diyos o kahalagahan ng tinatawag ng Kingdom Values. Kaya sa bersikulo 43 ganito ang sinsasabi; subalit sinabi niya “ Dapat ko ring ipangaral sa ibang bayan ang Mabuting balita ng Paghahari ng Diyos; sapagkat iyan ang layunin ng pagkasugo sa akin…nabanggit natin kanina na ito ang kanyang nakagawian ang pumasok sa sinagoga upang mangaral….ng patungkol sa paghahari ng Diyos sapagkat ito ang layunin ng pagkasugo sa kanya. Napakalinaw ng mission at pagkakasugo sa kanya ng Diyos Ama. .Ano naman ang mga nakakagawian natin sa kasalukuyan? Saan nga ba tayo madalas pumasok? Napakalinaw ng pagkakasugo sa ating Panginoong Hesus ( maari bang ibulong mo sa katabi mo, saan ka madalas pumasok?) (bakit ka tumatawa?) Ito ang buhay ng ating Panginoong Hesus ang sundin ang ipinagagawa ng ating panginoong Diyos.
Bakit kaya ang naging sentro ng pangangaral ng ating Panginoong Hesus ay ang mga sinagoga? Why Christ preaching in the synagogues? And why this is his target of his missionary journey? Is there something to be change? Para sa akin ang pagpunta ni Hesus sa sinagoga ay upang mapalaya sila mula sa pagkakalipin sa unang teolohiya na naituro sa kanila, teolohiyang pumipigil sa karapatan, hustisya, at kapayapaan na hinahanap ng mga tao. Ngunit ang stilo ng pagtuturo ni Hesus ay kakaiba at nagpapabago.ng buhay ng mga nakakapakinig sa kanya. Sinisiguro niya na sa bawat pagkakataon ng kanyang pagtuturo, nag-iiwan siya ng isang malalim na mensahe sa kanyang tinuturuan. Ang teolohiya na hind nagbago ng tatlong taong singkad ng kanyang pagtuturo ay ang paghahari ng Diyos. At ito ang madalas nating pag- usapan dito sa ating seminaryo. Ang kingdom values at tayo ay pamilyar.sa mga ito: Truth, Love, Freedom, Equality, Prosperity, justice and Peace with all living being. Kaya ang palagay ko nakolelengan na ang lalaki na nakarinig sa pangaral ni Hesus tungkol sa kingdom values, sabi niya marahil hayan na naman binabanatan na naman tayo. Kaya ang reaksiyon ay ganito; ano ang paki-alam mo sa amin? Reaksiyon ng isang tinatamaan at hindi matanggap na ang katotohanan na sa loob ng mga sinagoga ay may nangyayaring panlalamang at di makatarungang sistema. Hindi lingid sa ating lahat na ito ay nangyayari sa loob ng ating mga simbahan. Kaya ito ang naging sentro ng pangangaral o target ng ating Panginoon. Paano nga ba makapagdadala ng pagbabago ang simbahan sa ating bansa kung sa kanyang sarili hindi makita ang isang katangian ng isang kaharian ng Diyos. Ang iglesiya sa ating kapanahunan ay alipin pa rin ng minanang teolohiya mula sa kanluranin, na lalong nagpahirap sa atin…at naging dahilan ng pagkaubos ng lupa dahil may ipinangakong lugar doon sa sangkalangitan….…nitong mga araw.. binabalikan ko ang awit na Mansion over the hill top…. Na ganito na siya ngayon..sa second stanza..
Kahit sa buhay na ito’y mahirap
Ang kaulayaw ay dusa’t saklap:
Walang sariling tirahang ti-yak,
Pagkat marami na ang, corrupt.
Tapos doon sa third stanza ganito naman;
Sana maawa sa kalagayan ko,
Pagkat mahirap ang natatamo:
Sana humantong sa ating palasyo,
Ang hina-ing ng mga tao..
Ito ang misyon ni Hesus…ang mapalaya tayo sa mga naunang aral… kaya ang reaksiyon nila anong uring teolohiya ito? Mabisa at makapangyarihan. Hindi ba dapat ito rin ang misyon natin?
We can only achieved peace when our theologies are disturbed- because the peace which we are seeking resides in the souls.(English yon brod)
Bad spirit is a metaphor of theology ingrained in the synagogues, and in the church which we adopted and carried everywhere and we die for it. But here come the new paradigm in the ministry, a new theology- a theology that something liberating and enlightening.
UTS in fairness has a characteristic like Jesus Christ, A lot of student opened their mind and had change their perspective- because of the theology which liberated people and has a great influenced for the past century not only in the Philippines but to all Asians, But for the others students-marami pa rin ang tanong-kagaya ng masamang Espiritu- “ano ang pakialam mo sa amin? O ano nga ba ang pakialam ng UTS? Mga kapatid, malaki ang pasasalamat ko sa seminaryong ito, malaki ang naitulong nito sa akin lalo na sa lawak ng ministeryo na dapat gawin. And I believed we are all disturbed here in the UTS, even the unclean spirit was disturbed by the new teachings/theology brought by the Lord Jesus Christ. And likewise, after a year of staying here at UTS, we are much blessed because we are all free from all anxiety and have a concrete and clear and well define mission now in this world. That’s why, the more we are disturbed, the more we gain a genuine peace.
May nabinggit sa texto na siya ay full of authority at makapangyarihan ang kanyang salita-tumatagos… at ikinumpara pa ang pagtuturo niya sa mga Eskriba. gaano nga ba kabisa ang mga aral natin ang mga lumalabas sa bibig natin. Ilan ang nababagong buhay dahil sa mga pagtuturo? Sa mga pagtuturo ni Hesus nakikila siya… kaya sabi nung lalaking may masamang Espiritu, ikaw ang banal na Diyos na galing sa langit….. ano ang pakialam mo sa amin? Isipin po natin dumadayo pa si Hesus sa ibang sinagoga..upang pakialaman ang iba at maituro ang kahalagahan ng paghahari ng Diyos.
Nakakalungkot isipin hanggang ngayon ang ministry ng Iglesiya ay tila isang malabong direksiyon hindi alam ang talangang gagawin. Sabi nga ni John mbiti na isang African theologian na we produce a church and exist with out theological grounded and concern.
Totoo sa ating kapanahunan dahil hanggang ngayon hindi pa rin matumbok ang nais na gawin. Kaya paano ang church ay magiging daan ng pagbabago at hustisya sa kanyang bansa kung ang kanyang sarili ay di niya maiwasto. Maganda ang nabasa kung libro na ang pamagat ay; Eat the fruit of Life at may binanggit siya dun na ganito; To chose the way of life rather than the way of justice.. at ang halimbawa niya ay yung dalawang ina na nagtalo sa isang sanggol at ang hari na humatol noon ay si Haring Solomon. Kung tutuusin ang tunay na ina kung magpupumilit sa kanyang karapatan at hindi magpapabaya mawawala ang buhay ng isang walang malay. Dahil ang isa kanila ay nagsasabi na rin na hatiin na lang ang sanggol. Para sa akin ang Church ministry ay magpromote ng buhay, dahil iyon din naman ang ipinapayo sa atin ng aklat ng Genesis na; God said that we should not eat the fruit of life of the knowledge of good and evil, but to eat the fruit of life. And this is a primary task of the church is to uphold life. Mga kapatid, may halaga lamang ang ating theology sa panahon na may kapayapaan pa. Ngunit hindi na natin magagamit ito sa panahon ng giyera. Kagaya ni Hesus makasanayan nawa nating ipangaral ito sa lahat ng dako. Amen.
BIBLE STUDY AND CURRICULUM DEVELOPMENT
(as prepared by Joey Y. Cunanan and Elmer S. Victoria)
Assigned readings:
The healing of the leper (Mk. 1.40-45)
1. Significant terms in the reading:
Pity
Clean
Warning
2. Social Analysis:
2.1 Description of the terms:
Pity – the feeling of the leper to him/herself; connote that of Jesus to the leper.
Clean – this happened with the leper upon “approaching” Jesus.
Warning – was given to the leper by Jesus.
2.2 History:
Pity – this emotional feeling suggests the situation of the people being oppressed and being denied not only of their rights (or basic rights) but most likely their right to live or exist.
Clean – this word connotes the situation of the religious leaders as being “upright” and “blameless” in their own sight and “sound” judgment. Certain groups impose rules or regulations for the individuals or people to observe and follow, in order to be accepted.
Warning – this is being given to those who do not conform to certain rules and have the tendency to break the existing norms of a given society or culture. The extreme result of such disobedience leads to isolation, expulsion, excommunication, exclusion and others (like in the case of the leper).
2.3 Knowledge:
Pity – an emotional feeling common to every living individual though not all practice to maintain such.
Clean – something or someone is considered clean if it has undergone cleaning rights and has passed through thorough tests, accompanied by certification/s or accreditations from existing agencies or groups to augment a certain claim.
Warning – this is a word often associated with punishment, apprehension and other various forms of imposing rules or guidelines that accompany sanctions or rewards (if done properly).
2.4 Models:
Being pitied is one of the lowest forms of giving importance to a person, like beggars. In the culture existing during the time of Jesus, beggars are often times pitied upon by others, though very seldom would people give them anything (e.g. alms). In the early years of the Christian church, believers were ridiculed by saying “they (Christians) even cared for our own poor” and that “charlatans” (posing as beggars) even benefited from the “kindness” of the early believers. Being clean is often associated with being accepted by a group, being “in”, like in fashion, though you are not a trend setter, yet still you could manage to get yourself in to the group. Cleanliness during the time of Jesus is often looked at as something that is manifested physically, not in the inside, or using the term (outside-in) rather than inside-out. Warnings are summons made to those who go “against the flow” of the society, the “outcasts”, “rebels”, “outlaws”, “sinners” and there are a thousand and one ways to “label” an individual/group as such. This labeling idea “dehumanizes” and takes away the “value” and “presence” of a human, as invented by man to downgrade other fellow beings. The extreme results of such warnings often lead to punishment, banishment and worst even death.
3. Relevant teaching:
The ministry that was given to us by Jesus is one that goes “against the flow” of the highly structuralized society. Being pitied upon by the historical Jesus is one kind of an unforgettable experience. This was the experience of the leper, like a beggar, the basic need of a person, is someone who would notice him/her existence, though it was very clear that the leper never received any. The issue of existence or recognizing the existence of any individual is very valuable to Jesus. Women, children, widow, sick, “demon-possessed”, elderly, disabled, outcast, and slaves are some of the many existing groups that the society during their time, even in ours would NOT accept because of “what” they are (being), not “who” they are (in the sight of God). Second, being clean means the issue of being reinstated in their previous (if not new) status. The leper found what he/she had been longing for in the presence of Jesus, that’s why that person truly went home “forgetting” Jesus’ instruction, that is to see the temple priest to “certify” the event of cleaning, to hand over the piece of paper that would verify the validity of the event. Thirdly, Jesus’ warning was not actually a reprimand; rather it was an encouragement for the leper and to the others to do the same thing, “go back”, which happened unexpectedly, (the leper went back to the community/family where he/she really belonged to). Words are important tools of oppression, repression, destruction, persecution and domination, as stated by Dela Torre “use the tools to
The Gerasene Demoniac (Mk. 5.1-20)
1. Significant terms in the reading:
Other –
Afraid –
2. Social Analysis:
2.1 Description of the terms:
2.2 History:
2.3 Knowledge:
2.4 Models
3. Relevant teaching:
Jesus, the Centurion and the Servant (Mt. 8.5-13)
1. Significant terms in the reading:
Lie -
Appeal –
Come –
2. Social Analysis:
2.1 Description of the terms:
2.2 History:
2.3 Knowledge:
2.4 Models
3. Relevant teaching:
Post a Comment